Halleluja! Op zondagmorgen hebben we met zes 'Muzungus' (westerlingen) een tuktuk gecharterd naar Ukunda. Daar hadden we met een van de Keniaanse teachers afgesproken. Hij nam ons mee naar de kerk in Ukunda, waar hij een van de voorgangers is. Mr. Alex gaf ons een plek op de voorste rij van de druk bezochte kerk. Ik voelde me hier een echte witte houten plank, aangezien de Kenianen God prijzen met zang en veel dans. De passie en energie die de kerkbezoekers tijdens kun kerkbezoek tonen geeft hen kracht om met alle 'challenges' van die week te dealen. Een van vrouwen in de kerk riep alle andere vrouwen op om leiderschap te tonen. 'Show leadership by being a role-model.' Ze riep de vrouwen op niet treurend langs de kant van de weg af te wachten, maar een keuze te maken zich in te zetten voor de 'community.' Een bijzondere ervaring om in de kerk een overweging over leiderschap mee te krijgen, aangezien dit aansluit bij mijn onderwijsvisie waarbij leraren en leerlingen (zelf)leiderschap vormen en in partnerschap met ouders werken aan de ontwikkeling van de leerlingen. Toch leuk, Covey in de kerk! Bovendien heeft deze korte preek meer stof tot nadenken gegeven dan vele preken die ik in Nederland heb gehoord.

Na deze reli-experiance heb ik 's middags genoten van de mooiste strandtent van de wereld: 'Kim-for-Love'. Dit is een strandtent waar ze olifantenzeik serveren (lauw Tuskerbier) en waar je de dopjes van de flesjes moet bewaren, zodat je met bewijs kunt discussiëren over het aantal consumpties op de rekening. Daarnaast verzorgt Kim persoonlijk de zang in zijn tweekoppige bandje met op de achtergrond de Indische oceaan. Kim staat op een podium, alsof hij honderden mensen moet overzien. We zijn echter maar met zo'n twintig man. Bovendien is de geluidsinstallatie op z'n zachtst gezegd iets wat blikkig van toon en met hier en daar wat gekraak en gepiep. De roestige poten waar de keyboard op te vinden is, maken het geheel af. Een schoolvoorbeeld van authenticiteit. De kers op de taart was collega Marjo die op het podium werd gelift waar ze (in tegenstelling met Kim) met een prachtige stem in intercontinentaal duet zong.

's Maandags arriveerden we in de ochtend bij Mtaa Primary School waar we werden ontvangen door de headteacher. Natuurljk werden we in de Afrikaanse kuipstoeltjes gezet om daarna officieel welkom te worden geheten en het visitorsbook hebben getekend. De headteacher vertelde dat hij niet veel wist van Nederland, maar wel dat hij een zin heeft geleerd over ons land: 'God created the world, but the Dutch created Holland.' Ik moest er erg om lachen. Hij heeft natuurlijk wel gelijk, misschien nog wel meer dan hij zelf weet. Hij heeft het waarschijnlijk over onze polders, maar ik denk meer aan de cultuurverschillen. Afrikanen vertrouwen op God, of die nu protestants, katholiek of Islamitisch is maakt in Kenia niet zoveel uit. (Dat kun je zien dat ze aan het begin van de dag een gezamenlijk gebed aanheffen voor zowel Christenen als Moslims.) Afrikanen nemen het leven veel meer zoals het is. Zij maken optimaal gebruik van de cirkel van invloed en betrokkenheid (zoals Covey dat noemt). Ze maken zich druk over zaken waar ze invloed op hebben, ze laten het andere over zich komen. Kenianen realiseren zich soms niet dat ze meer invloed op zaken hebben dan ze beseffen. Westerlingen (zeker Nederlanders) denken dat alles in onze vierentwintiguurseconomie maakbaar is en dat we overal invloed op (zouden moeten) hebben. Dit maakt ons soms ongedurig en chagrijnig. Misschien moeten we hierin iets meer Afrikaan zijn...

Na het ontvangstritueel bij de headteachers zijn we gestart met enkele senior-teachers, deputies en headteachers van twee scholen. Deze dag was zeer succesvol en veelbelovend voor de rest van de week. De twee schoolteams werkte goed samen en gaven elkaar 'feedyback' bij het maken van hun schoolplan dat is gebaseerd op de onderdelen van actief leren uit het beoordelingsinstrument van de Keniaanse overheid. Dinsdag hebben wedit herhaald op twee andere scholen. Hierbij waren de niveauverschillen groot, maar met name de commitment van het schoolteam van Boyani-primary was veelbelovend. Later deze week gaan we de lange weg van Shimbahills opnieuw betreden naar Gandini om lessen de bezoeken.

Tenslotte de dove jongen die we in de Shimbahills tegenkwamen. Hij maakte ons duidelijk dat hij op weg was naar de school of The deaf in Kwale. Hij liep wekelijks naar school (z'n 30 km). We gaven hem een lift, waar hij bijzonder blij mee was. Toen we onderweg stoptenyy bij een groep bavianen maakte de jongen gebaren en begon te schrijven op zijn kladblokje. We lazen dat hij regelmatig gebeten werd door de bavianen. Hij kan ze niet weg-schreeuwen. Hij liet z'n littekens zien. Toch had de jongen een flinke smile op zijn gezicht. Ook hij neemt het leven zoals het is, met alle challenges die het met zich meebrengt. Ook dat is Afrika!